Ik ken mensen die met hun handicap koketteren. Die hun gebrek inzetten als een wapen om de wereld mee om de oren te slaan. Die hun stok, bochel, kale kop of minderwaardigheidscomplex tussen zichzelf en de ander in schuiven. Ja, dat ene aspect wordt hun Godheid, waaraan ze alles ophangen –schuld en ongeluk – met het gevolg, dat ook wij alleen nog maar dát zien.
Bij andere mensen vergeten we juist dat ze een been missen of af en toe in hun broek pissen. Hun bewustzijn is bezig met heel andere dingen. Weliswaar heeft hun handicap soms lastige gevolgen – laatste schone broek aan en de luiertjes op – maar ze laten zich er niet door bepalen.
Natuurlijk benijd ik niemand om zijn kwalen en het ene gebrek is het andere niet. Pijn is inderdaad vaak een martelgang – zowel fysiek als mentaal. Maar het is ook betrekkelijk. Want alles verandert en hoop doet leven.
Laatst zou ik met mijn vriendin Ella naar een muziekfestival gaan. “Ik neem ook nog een kennisje mee”, liet ze weten. Joke, in rolstoel.
Het werd een feestelijke en gezellige avond. Alleen het busje, dat Joke om middernacht zou ophalen kwam niet opdagen. Na een half uur vruchteloos wachten probeerden we haar ten einde raad maar in mijn autootje te wurmen, inclusief ‘inklapbare’ rolstoel. Tevergeefs, de onderdelen staken alle kanten uit. Ondertussen zwol er een toeterende file achter ons aan want wij stonden, na een hevige stortbui, pal voor de uitgang, het enige plekje waar de modder nog niet tot kniehoogte reikte. “Potver!” riep Joke ineens uit, “nou heeft die vent van dat busje nét gebeld toen jullie mij in de auto hesen! Als-ie nu nog maar komt…” Terugbellen lukte niet en verslagen wachtten we af. Maar godzijdank: daar kwam-ie. Ik holde druk zwaaiend naar hem toe, want hoe zou hij ons anders tussen de menigte herkennen?
“Ik denk dat u voor ons komt”, hijgde ik. “Is het ‘n jonge man?” vroeg de chauffeur. “Nee”, zei ik bedremmeld, “een oude vrouw!” “Hoe heet ze van haar achternaam?” “Geen idee…” Nou, hij liep wel even mee. “Goedenavond mevrouw, hoe heet u?” “Jongman”, zei Joke olijk, en ze gierde het uit van de lach. “Deze oude vrouw heet Jongman, hahaha!” Toen knikte ze vergevingsgezind in mijn richting: “Ella zei al dat je nogal doof was”.
Ach ja, de lamme helpt de blinde. Daar komt het leven wel zo ongeveer op neer. Emma Veenstra
