Strak plan: wij, een groepje dierbare vrienden, gaan gezamenlijk naar de bios en zullen na afloop onder het genot van een Pizza Argumentita onze indrukken van de film ‘Alleen maar nette mensen’ bespreken.
Ons groepje vormt een gemengd gezelschap (blank, zwart en half-om-half) dus dat kan nog interessant worden. Samenstelling: Maira – hartstochtelijk; Erwin – navelstaarder; Glenn – vooral dik; Hans – wereldredder; ikzelf – eigenwijs, en Rita, een vrouw die we nog niet kennen maar die meekomt in het kielzog van Hans, vanwege zijn medelijden met haar. Want ze is arm. En dat zullen we weten ook! Zelfs al kan ze zich vandaag eventjes rijk voelen, want Hans heeft beloofd haar zowel op het eten als de film te trakteren..
Onze meningen over de film lopen sterk uiteen. Er vliegen termen over tafel als geestig, grof, stigmatiserend, cabaretesk en ronduit ‘slecht’. Er wordt gefilosofeerd over het gevaar van sjablonen, over de noodzaak van zelfspot en zelfrelativering, en zoals gewoonlijk komen we niet tot een eensluidende conclusie. Maar hoe grappig, lustvol, schokkend of hard de film ook is, de enige die moet huilen is Rita. Zij is niet alleen arm maar ook dermate gevoelig, dat ze een film als deze niet verdraagt. Aanvankelijk reageert het gezelschap ietwat lacherig op haar gesnif, maar omdat het blijft aanhouden en alsmaar luider wordt, richt ieders aandacht zich uiteindelijk op haar. Vanaf dat moment blijkt het niet zozeer om de film te gaan als wel om haar eigen miserabele leventje. Ze is arm – ja, dat wisten we al – en ook nog eens onbegrepen door haar familie en vrienden – voor zover ze tenminste van vrienden kan spreken, want er is er niet één meer die haar nog helpt. Heeft ze geen werk dan? Nee, dat kan ze niet aan. Mensen maken dan meteen misbruik van je, omdat ze de macht hebben. Rita fleurt zichtbaar op nu ze haar verhaal kwijt kan, en bestelt de duurste pizza. Het gesnotter begint pas opnieuw, als wij ons weer op de inhoud van de film richten. Nou nou nou Rita, zó erg kan het toch niet zijn? We zitten hier nu toch gezellig bij elkaar? En op dít moment hoeft ze zich nergens zorgen over te maken, dankzij Hans!
Opeens zegt Glenn: “Ik heb een idee. Zullen wij met z’n vijven de pizza van Rita betalen?” Iedereen is voor. Ik heb het bruine vermoeden dat we allemaal hetzelfde denken: “dit doen we niet voor Rita, maar voor onze dierbare vriend Hans”. Want Hans is zelf ook een arme donder, alleen nu eenmaal behept met een (te) groot hart.
Gelukkig kan Rita geen gedachten lezen. Ze bedankt ons wee en moet kennelijk ook dáár weer om huilen. “Is er nog iets mis?” brengt Maira het op te vragen. “Ja”, jengelt Rita, “ik heb eigenlijk geen trek…”
Onaangeroerd keert haar schotel naar de keuken terug: Pizza ArmeRita.
Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Leuke blog/column? Dat kan jij ook leren! Doe mee aan de workshop “Zó schrijf je columns”. Zie agenda voor de eerstvolgende datum.
- Fikkie
