De vermoorde onschuld

Hoe kan ik leven vanuit onschuld? Uitproberen, dat is de enige manier. Ik wil er achter komen hoe het voelt om ‘s morgens volstrekt argeloos, rein en zonder zonden te ontwaken en die mentale staat de rest van de dag te handhaven.

Ik word wakker en prent mezelf in: “Ik weet van niets”. Ik sta op, drink een fris glas water en zie de krant liggen. Besluit hem niet te lezen. Ik wil niet op de hoogte zijn van ‘het wereldnieuws’. Wat niet weet dat niet deert!
De kat miauwt: honger. Ik geef hem voer en een liefdevolle aai. Ik zie boeken in mijn kast staan, lees de titels: ‘Hoe word ik een rat?’ ‘Invloed’, ‘Leven zonder stress’, ‘Getting things done’, ‘Het doel’, ‘Timemanagement voor dummies’, ‘Begin met het waarom’.
Kennelijk is de vraag ‘hoe te leven’ nog niet zo eenvoudig te beantwoorden. We moeten weten wat ons doel is, het waarom, hoe we anderen voor ons karretje kunnen spannen en onze tijd efficiënt benutten. ‘Zomaar’ leven is er niet bij.
Ik besluit een wandeling te maken, het park is dichtbij. De zon schijnt fel en overal ligt sneeuw, die knerpt onder mijn voeten. Een vogeltje wipt hongerig langs mij heen. Ik geniet van de verstilde natuur, de laagjes wit op kale takken, de plofjes van vallende, smeltende sneeuw. Fietsende vrouwen groeten mij vriendelijk, mannen met honden brommen wat. Ik voel me fijn.
Dan een schreeuw die door merg en been gaat. Ik zie een moeder klappen geven aan haar kind. “Jij moet eens leren luisteren!”schreeuwt ze, “en kijken waar je loopt!” Pets pets pets. Het kind begint ontdaan te huilen. “Houd je kop!” gilt de vrouw, “houd je kop, doe wat ik zeg!” Ik zie zijn onschuld, ter plekke vermoord. En met zijn onschuld verdwijnt ook de mijne.  Ik zou nu zélf de vrouw willen slaan, al zie ik tegelijkertijd haar onmacht. Háár verloren onschuld. En de vraag rispt op: “hoe houden we onze liefde gaande in het zicht van  het tegendeel?”
Innerlijke vrede, het lijkt een onmogelijke opgave zolang we leven in een wereld vol van anderen, die het doen op hun manier. Maar kan ik hen de ‘schuld’ geven van mijn eigen verstoorde harmonie? Nee. Ik kan mij afsluiten van het nieuws, van de verhalen over oorlog en geweld in verre landen, steden en straten. Maar zodra ik mijn eigen voordeur verlaat, stap ik direct in de drol van een ander. En wat dan?
Ik voel opnieuw mijn verlangen opwellen: hoe zou het zijn, te leven in zalige onschuld?
En ineens begrijp ik iedere verslaafde die zijn toevlucht zoekt in het grote Niets, het Wezenloze.  Niet dat het ook maar iets helpt. Alles is immers illusie, een droom, een waan. Maar dat is tegelijkertijd geruststellend.
Ik wens u allen een zalig Kerstfeest.
Hoe?
Doorademen, gewoon doorademen.                                        Emma Veenstra, 20-12-2012

Dit is een blog – iets anders dan een column. Ken je het verschil? Nee? Kom dan naar mijn nieuwe (bijna) GRATIS  WORKSHOP: ‘Zó schrijf je columns’. De try-out is op zaterdag 26-01-2013. Zie voor meer informatie agenda.

Comments are closed.