Het onbeschoftheid-fenomeen van grote bedrijven zoals KPN, Nuon en consorten heeft nu ook toegeslagen bij de gemeente Amsterdam. Rekeningen, verhoogde rekeningen en dwangbevelen rollen momenteel bij mij binnen, maar op de bezwaarschriften mijnerzijds wordt nimmer gereageerd. Ook bellen helpt niet. Vandaag ben ik daarmee begonnen, na ontvangst van het laatste dwangbevel (en een verdubbelde aanslag). Het was vier uur toen ik de telefoon ter hand nam, maar na een reis van doorverbinden naar verkeerde afdelingen, smoesjes als ‘we bellen u wel terug maar kunnen niet zeggen hoe laat of wanneer‘ en ‘de afdeling incasso is de hele dag onbereikbaar’ alsmede andere ‘kweet niet’-slappe hap verhalen, belandde ik uiteindelijk even na vijven bij een automatisch bandje, dat liet weten dat het kantoor na vijf uur ‘s middags gesloten was. Meer dan een uur vergeefs bezig geweest: @#!%$^&*!(*>?”!!@%$!
Terwijl het in oorsprong toch om een simpele zaak ging: bij het parkeren had ik als kenteken per abuis VB in plaats van VD ingetoetst. Het betalingsbewijs (ruim negen euro) had ik gewoon achter mijn voorruit geplaatst. Desondanks kreeg ik een bekeuring van €53,30.
Bezwaarschrift
Ik besloot bezwaar te maken, aangezien ik wél betaald had en de gemeente qua parkeerinkomsten dus niks tekort gekomen was. Desgevraagd deelde de gemeentelijke dienst mij mee, dat ik hiervoor zes weken de tijd had en in de tussenliggende periode geen geld hoefde over te maken. Zo gezegd zo gedaan. Desondanks kreeg ik vier weken later een aanmaning: “u heeft niet betaald, dus komt er zeven euro bij”. Veiligheidshalve besloot ik het oorspronkelijke bedrag toch maar over te boeken en tegelijkertijd ten tweede male een bezwaarschrift in te dienen. Ditmaal aangetekend en wederom vergezeld van kopieën van mijn betalingsbewijs, eerdere bezwaarschrift plus de gemeentelijke dreigementen. Resultaat: op 14 juni, vijf dagen ná het overmaken van mijn betaling kreeg ik een dwangbevel gedateerd op 9 juni, waarin stond dat ik binnen twee dagen na dagtekening € 100,30 moest betalen. Ik was dus bij voorbaat al te laat. En dat betekende, zo vermeldde de brief, dat er beslag op mijn spullen zou worden gelegd.
Doodlopend spoor
U begrijpt waarschijnlijk al waarom ik aan het bellen sloeg. En misschien trekt u na mijn beschrijving van dit doodlopende spoor ook wel dezelfde conclusie:
dat de gemeente Amsterdam, nu zij financieel in zwaar noodweer verkeert, het kennelijk lucratiever vindt, extra centjes van de burgers af te persen via Mafia-methodes, dan haar eigen regels na te leven. Ik zie het voor me, de instructies aan de ambtenaren: “jongens, reageer nergens op; houd de incasso-afdeling onbezet (ofwel ‘un-occupy’); laat de computers maar draaien en het geld stróómt binnen”.
Bij Zen noemen ze dat ‘de kunst van het niets doen’. Kassa!
Ook zulke ervaringen? Reageren? Graag!
